Παρακολουθούμε όλοι (οι κομματικά ακαπίστρωτοι), με πόση μαεστρία το εγκληματικό πολιτικό σύστημα, μετά την οικονομική (και όχι μόνο) ερήμωση της χώρας που αυτό έφερε, ετοιμάζεται και βιάζεται να βουτήξει λαδωμένο και μυρωμένο στην “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” (εκλογές) και να βγει αθώο αυτού του φριχτού του εγκλήματος, φρεσκολουσμένο σε μία “νωπή λαϊκή εντολή”, που θα το αποκαταστήσει στη δημοκρατική συνείδηση της ναρκωμένης (με 24ωρα ηλεκτροσόκ προπαγάνδας) κοινωνίας.
Μίας προπαγάνδας που καθιστά τις εκλογές “νόθες από χέρι”, καθώς η νοθεία της λαϊκής βούλησης, δεν γίνεται πια με τα παλιά μυαλά και πρακτικές.
Δεν χρειάζεται να γίνουν αυτά που έκανε η χούντα στα “δημοψηφίσματά” της, με στημένες “καταμετρήσεις”, ούτε χρειάζονται οι πλαστοπροσωπίες που εφάρμοσε το αστυνομοκρατούμενο κράτος της μετεμφυλιακής και παρακρατικής “Δεξιάς”, που ψήφιζαν και οι πεθαμένοι.
Αυτά τα κόλπα, είναι πιά για γέλια.
Η επιστήμη της χειραγώγησης της κοινωνίας έχει προχωρήσει. Η νοθεία γίνεται με αριστουργηματικό τρόπο, πριν την κάλπη και έξω από αυτήν.
Και, δεν αναφέρομαι (μιας κι είναι αποδεκτή από όλους τους “παίκτες”, αφού συμμετέχουν με αυτόν τον κανόνα στο παιχνίδι) στην αντισυνταγματική (κι αυτή!!!) κλοπή των βουλευτικών εδρών που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα (προς διαιώνιση του δικομματισμού, εκχωρημένου εκ των προτέρων στην πατρωνία των ξένων συμφερόντων).
Η βάση της προπαγάνδας, είναι το αξίωμα (που διατύπωσε πρώτος ο μέγας Πλάτων) πως “για τον κάθε άνθρωπο, υπάρχει αυτό που (με τις αισθήσεις του) γνωρίζει ότι υπάρχει”.
Δηλαδή, κάτι που εγώ δεν το έχω αντιληφθεί (δεν το είδα, δεν το άκουσα, δεν το έπιασα) δεν υπάρχει για μένα.
Έτσι, είμαι πεπεισμένος και χαρούμενος ότι είμαι υγιής, διότι δεν έχω δει, ακόμη, στην ακτινογραφία, ότι έχω καρκίνο.
Ζω, λοιπόν και συμπεριφέρομαι ανάλογα με μία ψεύτικη κατάσταση (του υγιούς ανθρώπου), ενώ αν ήξερα την Αλήθεια, ίσως και να προλάβαινα τον επερχόμενο θάνατό μου.
Αυτό ακριβώς κάνει η προπαγάνδα. Κρατά τον λαό να πιστεύει σεένα ψέμα (αυτό που συμφέρει στα αφεντικά της προπαγάνδας) κρύβοντάς του την Αλήθεια.
Ο λαός, αφού, από τα γεννοφάσκια του (μέσα από το σύστημα της Παιδείας του) εκπαιδεύεται επί 12 χρόνια να παπαγαλίζει, (αυτό ομολογείται και από το ίδιο το “σύστημα”) καθοδηγείται καθημερινά, με “κατ' οίκον εντατική καθοδήγηση”, μέσα από την (ιδιοκτησίας της κυβερνώσας Ολιγαρχίας) τηλεόραση, να εμπεδώνει και να παπαγαλίζει μία πραγματικότητα που αυτή (η προπαγάνδα του συστήματος) διαμορφώνει με τους μεγαλοπαπαγάλους της.
Έτσι, για να μη μακρυγορούμε, η Ελληνική κοινωνία, οδηγείται (για άλλη μία φορά) στο διακύβευμα ενός μέλλοντος που ο ορίζοντάς του φεύγει πολύ μακρύτερα από τα 4 χρόνια των επόμενων εκλογών.
Οδηγείται, λοιπόν, η κοινωνία, να παίξει σε μία ζαριά (κύβος=ζάρι και διακυβεύω=στοιχηματίζω σε μία ζαριά) ένα βαρύτατο ιστορικό “στοίχημα”, χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενό του.
Ο ένας τής λέει ότι το διακύβευμα είναι το “Μνημόνιο” ή η απαλλαγή του απ' αυτό, ο άλλος της λέει ότι παίζεται το Ευρώ ή η Δραχμή, άλλος της λέει ότι διακυβεύεται η παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν ξέρω τι άλλο “θα φανεί στον αφρό” μέχρι τη μέρα της κάλπης.
Το βέβαιο είναι ότι κανένας (πλην του Μίκη Θεοδωράκη) δεν λέει ότι το μόνο στοίχημα που πρέπει να αποδεχθεί η Ελληνική κοινωνία, είναι η ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ που την οδήγησε και συνεχίζει να τη χώνει καθημερινά όλο και πιό βαθιά στην καταστροφή της.
Η απαλλαγή μας από αυτό το κατεστημένο, συνεπάγεται και την αυτόματη απαλλαγή μας από το “Μνημόνιο”, ενώ η απαλλαγή μας από το “Μνημόνιο”, δεν συνεπάγεται την απαλλαγή μας από αυτό το εγκληματικό κατεστημένο που, είναι σίγουρο ότι θα μας οδηγήσει σε ένα άλλο “Μνημόνιο”, ακόμη χειρότερο από αυτό που βιώνουμε.
Αντί να σημαδεύουμε τον ληστή, θέλουμε τη σακούλα που έβαλε τα κλοπιμαία. Δεν σκεφτόμαστε πως, ακόμη κι αν πάρουμε τη σακούλα, αν ο ληστής μείνει ελεύθερος, θα ξανά' ρθει να μας κλέψει...
Η διαφορά της στόχευσης και του διακυβεύματος, λοιπόν, των επικείμενων εκλογών, είναι τεράστια και δεν μιλά κανένας γι αυτό....
Και, για να μην παρεξηγούμαστε, όταν λέμε “ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ”, εννοούμε ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ και το πολιτικό τους προσωπικό που αποδέχονται σαν δημοκρατική λειτουργία την τρέχουσα διολίσθηση της Δημοκρατίας μας σε μία (πολιτική και οικονομική) Ολιγαρχία και δεν καταδικάζουν απερίφραστα αυτή την Ολιγαρχία σε οριστική εξαφάνιση, με ένα νέο Σύνταγμα, οξυγονωμένο με γενναία δόση ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που θα προκύψει από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Σ' αυτή τη, διαμορφωμένη έτσι, πραγματικότητα, η κοινωνία οδηγείται στις επικείμενες “στημένες από την παράγκα” εκλογές, προκειμένου να διαλέξει για την επόμενη 4ετία τη μορφή του ίδιου κατεστημένου, αλλά σε άλλο περιτύλιγμα, που να ταιριάζει στον ψυχισμό του καθ' ενός πολίτη.
Άλλος θα διαλέξει το πράσινο χρώμα, άλλος το γαλάζιο, άλλος το κόκκινο, άλλος το ροζ, άλλος το μαύρο. Ότι και να διαλέξει, θα πάρει το ίδιο αποτέλεσμα: Μία ψευδεπίγραφη Δημοκρατία, με ή χωρίς “Μνημόνιο”, με ή χωρίς Ευρώ, με ή χωρίς Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά σίγουρα θα πάρει μία Δημοκρατία κενή Δημοκρατικού περιεχομένου. Θα συνεχίσει να έχει, όπως και σήμερα, μία Ολιγαρχία να τον κυβερνά, υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας που με τη σφραγίδα της θα νομιμοποιεί τις αποφάσεις της ως δημοκρατικές.
Και (για να μη το ξεχάσω) αυτή η Ολιγαρχία θα γίνεται όλο και περισσότερο άγρια και απαγορευτική κάθε αντίδρασης και αντίστασης στη θέλησή της.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που, όμως, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε στις λίγες μέρες που μένουν ως την ημέρα των εκλογών.
Και, για να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το σφίξιμο της θηλιάς του “Μνημονίου” στο λαιμό της κοινωνίας μας και το επείγον της απαλλαγής μας απ' αυτό.
Μετά την αποτυχία αντι-Μνημονιακών δυνάμεων στο “Μέτωπο Ε.ΛΑ.Δ.Α”, έξω από κομματικές και ιδεολογικές δουλείες και αγκυλώσεις, αναδύθηκε και αποκαλύφθηκε μία άλλη πραγματικότητα: Η ανάγκη απαλλαγής της κοινωνίας από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό του “Μνημονίου”, έρχεται δεύτερη (και καταϊδρωμένη) στην ιεράρχηση των επιδιώξεων των αντι-Μνημονιακών παρά το αντι-Μνημονιακό μένος που κυριαρχεί στη ρητορική των δυνάμεων αυτών.
Πρώτη, έρχεται το κομματικό συμφέρον. Η αρρωστημένη νοοτροπία της “κομματοκρτατίας” (οριζόμενης ως “νοοτροπία και πρακτική που προτάσσει πάντοτε το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”).
Αυτή που κατέστρεψε τη χώρα υπερχρεώνοντάς την να μισθοδοτεί, επί χρόνια, μιλιούνια κομματικών ανδράποδων/ψηφοφόρων και να παραδίδει προς λεηλασία τον πλούτο της χώρας στα “ημέτερα” λαμόγια της οικονομικής Ολιγαρχίας για να χρηματοδοτούν τους εκλογικούς “αγώνες” διατήρησης ή ανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας.
Αυτή, η ίδια αρρωστημένη νοοτροπία και πρακτική, αποδείχθηκε στις μέρες μας, ότι δεν οδηγεί τις πράξεις μόνο των “κομμάτων εξουσίας”, αλλά καθοδηγεί τις αποφάσεις και όλων των άλλων κομμάτων, παλιών και νέων, που σπεύδουν στην αφετηρία της εκλογικής κούρσας. Πρώτα το κομματικό όφελος και μετά η απαλλαγή της κοινωνίας από το Μνημόνιο... Η “κομματοκρατία” καλά κρατεί....
Με αυτά και με άλλα, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε ανίσχυροι τη συνέχεια του ίδιου έργου, αυτού που ήδη παίζεται, που μετά τις εκλογές θα συνεχίσει να διαδραματίζεται στο ίδιο τοπίο, την καμμένη γη, με το θίασο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος να συνεχίζει να καίει το όνειρο της καημένης (αφού δεν μπορεί να αντιδράσει) κοινωνίας για πρόοδο, δικαιοσύνη και αξιοκρατία, με έναν νέο (πολλά υποσχόμενο) “ζεν-πρεμιέ”, τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος το μόνο που υπόσχεται (και ίσως είναι ικανός να κάνει) είναι να ταράξει την επιφάνεια του τέλματος.
Ή, μήπως, υπάρχει κάποιος που δεν βλέπει αυτή την πραγματικότητα που βοά;;;
Ο Νότης Μαριάς, ο μόνος που “έβαλε τα δάχτυλα επί τον τύπον των ήλων” και, προ ημερών, στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης αναφέρθηκε με θάρρος (ταυτιζόμενος με την οπτική του Μίκη Θεοδωράκη) στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, δεν έχει (για την ώρα) “δυνατή φωνή” ώστε να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου